وقت رفتن

گفتمش بی تو چه می باید کرد 

عکس رخساره ی ماهش را داد  

گفتمش همدم شبهایم کو 

تاری از زلف سیاهش را داد 

وقت رفتن همه را می بوسید 

به من از دور نگاهش را داد 

یادگاری به همه داد و به من 

انتظار سر راهش را داد